Op 2 juli was het dan eindelijk zover, waar normaal een grote groep Alohanen op de laatste vrijdag van het college jaar bij het Rutbeek geniet van de eindejaars bbq, vertrokken we nu met een heuse colonne Oranje-blauw richting Kinrooi, België.
Vrijdag middag werd er verzameld bij het Alohahok waar met precisie de ruim 30 fietsen, een stuk of 7 tenten, het gebruikelijke kampeerspul en de 20L kwark in de bestelbus werden geladen. Lars en Thies hadden de eer en het genoegen om de hele inventaris naar België te verplaatsen. Na een korte discussie over het wel of niet nemen van de Autobahn konden we vertrekken. In de auto’s kon er genoten worden van Thijs zijn bekende triple chocolate cookies, wat heel fijn was gezien de planning toch wat was uitgelopen..
Eenmaal in België kon het Aloha kamp worden opgezet en de eerste biertjes worden geopend, iedereen kon op dat moment op een tucje bijten en kijken hoe Lars en Thies van hun pizza aan het genieten waren (die zo slim waren geweest om dat al te bestellen). Meer pizza zou snel volgen, Veerle nam het heft in handen en zorgde voor een grote bestelling bij Huzur in Kinrooi.
Waar de schrijver van dit stuk zich voornamelijk de euforie van een stuk pizza herinnert, zullen de Belgen toch een stuk minder vrolijk aandenken aan vrijdagavond 2 juli hebben. Eigenlijk wel ironisch dat wij daar met een Italiaanse delicatesse naast de Rode-Duivel-fans de Belgische ondergang van 2021 aan het kijken waren.
Op vrijdagavond 2 juli werd er nog iets anders toegevoegd aan het collectieve Aloha geheugen: de paprikachips van de Lidl zijn te kruidig en de gebroeders Bossink kunnen hier ’s nachts hele discussies over voeren.
Zaterdagochtend broeiden we onze tent uit en konden we genieten van de verse broodjes aan de tafeltjes op de dijk. De weersvoorspelling was 180 graden gedraaid in positieve zin, de partytent werd ingeklapt en meegenomen naar de waterkant om daar te genieten van het mooie weertje. ’s Ochtends werd er door de fanatiekelingen gezwommen. ’s Middags konden we het fietsparcours verkennen, de toerist uithangen in Thor en lekker lunchen. Er werd genoten van grote punten vlaai en (hele) grote puntzakken friet. ’s Avonds konden we aanschuiven bij de pastaparty, georganiseerd door de organisatie van de triathlon.
En toen begon het.
De regen.
Hele harde regen.
Maar ze ging ook weer weg.
Een mooie schuilplaats, en een aanrader voor eenieder die nog eens naar Kinrooi denkt te gaan is: de vogelkijk hut.
Op zondagochtend was het dan eindelijk zover! De Steengoed Maastriathlon!
Voor vele Alohanen hun eerste triathlon, voor anderen hun eerste triathlon sinds alweer een hele lange tijd. Aan de start van de 1/8e afstand stonden: Jasmin, Lars, Dagmar, Thies, Marit, Heleen, Lotte, Maike, Tommie, andere Lars, Sterre, Yasmin, Klaske, Gianni, Jefry en Manon.
De atleten werden met de boot naar de start gebracht en mochten vanaf daar terug naar het vaste land zwemmen. Er mocht gestayerd worden op de fiets, bij de vrouwen werd er dan ook een mooi Aloha treintje gevormd met Manon, Dagmar, Klaske en Yasmin. Bij de mannen wist Lars Bossink van Thies te winnen (het begin van een onderling strijdtoneel voor komend seizoen). Bij de vrouwen wist Jasmin de vierde plaats te bemachtigen.
Daarna was het de beurt aan de kwart afstand. Waar Anne, Liselot, Dennis, Koen, Joep, Izak, Bouke en Carl aan meededen. De dames mochten starten met de deelnemers van de trio triathlon, dus Floor (die in een trio startte met Eva en Ron) stond op hetzelfde moment aan de start. Waar de start van de dames nog relatief kalm was, draaide de start van de mannen uit op een heus gevecht. Niet zo gek als 180 man tegelijkertijd het startschot hoort klinken. Het fietsen bij de kwart was non-stayer, al hanteerde menig Belg de Belgische meter. Het rondje van 10km diende 4 keer afgelegd te worden, na 3 rondjes kwamen hier wat extra uitdagingen bij: donder, bliksem, stortregen en windhozen. De straten veranderden in sloten en het werd onder in de beugels hangen om je fiets niet te verliezen, het had ook wel weer wat.
Maar helaas, heel veilig was het waarschijnlijk niet. En bij aankomst in de wisselzone bleek het gedaan met de pret.
We dropen (letterlijk) af naar de tent, die nog stevig vast werd gehouden door de Alohanen die die ochtend al waren gestart. Het grasveld was ondertussen een meertje geworden.
Toen het weer wat droger was konden we alles inpakken in de bus, met goed teamwork was dat zo gebeurd.
Moe maar voldaan, vertrok de colonne Oranje-blauw naar het Twentse Land.
Het was weer genieten.
Door Liselot
